Κόψε τις απειλές βλάκα

“Love art in yourself, and not yourself in art.” Constantin Stanislavski, My life in art

Εδώ και κάποιες βδομάδες, άλλο που δεν ήθελα, ζω με έναν επιπλέον κόμπο στο στομάχι, γόρδιος δεσμός ήταν για καιρό, όλα είναι κάπως δύσκολα. Αυτήν την φράση που μόλις έγραψα την έχω ακούσει κι από άλλους, είτε δια ζώσης, είτε στο τηλέφωνο, είτε στην τηλεόραση. Κλείνω την τηλεόραση, το διαδίκτυο, το ραδιόφωνο να μην βλέπω και να μην ακούω το γιατί τώρα, το κι αν δεν είναι αλήθεια, το τι εξυπηρετεί, το τεκμήριο της αθωότητας, το σε μένα γιατί δεν έγινε, το κι αν δεν έγινε;

Πόση προσβολή να αντέξει τούτος ο κόσμος; Αυτή η παραμικρή υπόνοια ότι μια καταγγελία είναι ψευδής είναι μια τεράστια προσβολή. Μα δεν είπαμε τίποτα. Κι όμως να που είπατε. Συζητιέται το τεκμήριο της αθωότητας και ο σεβασμός (μερικές λέξεις δεν πρέπει να λέγονται δημόσια) ξεχνώντας ότι ένα κι ένα κάνουν δύο κι έτσι ακυρώνεται το τεκμήριο της αθωότητας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάθε τι ωραίο. Στο τεκμήριο της αθωότητας πιστεύουμε επειδή πιστεύουμε στην αθωότητα και για να έχουμε το τεκμήριο θα πρέπει να έχουμε πρώτα την αθωότητα. Όταν ένα θεριό σκοτώνει ένα παιδί κοιτάμε πρώτα και τρέχουμε προς το νεκρό παιδί και μετά προς το παιδί που πέθανε μέσα στο θεριό.

Η επιστήμη έχει ενημερώσει εδώ και λίγα χρόνια ότι ένας οποιοσδήποτε άνδρας κινδυνέυει 230 φορές περισσότερο να υποστεί βιασμό από έναν άλλο άνδρα από το να κατηγορηθεί ψευδώς για βιασμό. Εντάξει, δεν είναι και η ωραιότερη πληροφορία μου μπορώ να σας δώσω μα αυτήν έχω και μ’ αρέσουν κάτι τέτοια. Αυτές είναι οι πιθανότητες που συζητούνται.

Δεν υπάρχουν φήμες. Οι φήμες είναι η πραγματικότητα. Βασικά είναι καλύτερες απ’ την πραγματικότητα. Όλα τα άλλα είναι ψέμματα. Η βία συγκαλύπτεται με ψέμματα και τα ψέμματα συντηρούνται μόνο με τη βία, όπως έχει πει ο νομπελίστας συγγραφέας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν. Ο νόμος και η δικαιοσύνη θα κάνουν το χρέος τους, εντάξει. Το μεγαλύτερο χρέος τους είναι να ανασυνταχτούν ώστε να είναι όπως θα έπρεπε να είναι, ώστε να είναι όπως θα έπρεπε να είναι και η κοινωνία. Πόσο χρόνο να θέλει αυτό, μισό αιώνα; Μπορεί.. Δύο αιώνες; Mάλλον τρεις. Αισιοδοξία πάνω απ’ όλα. Από εκεί και πέρα για να μπω στο θέμα πολλοί άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο, κι ας μην είναι απ’ τον χώρο του θεάτρου, ξέρουν πως είναι να μην μπορείς να πας να δεις μια παράσταση για έναν συντελεστή ή να πηγαίνεις για τους άλλους και να σου γυρνάει το στομάχι όταν βγαίνει κάποιος στην σκηνή. Υπήρξαν θεατές που έκλαιγαν μετά από παράσταση για τέτοιους λόγους λέγοντας δεν μπορώ, δεν μπορώ. Κρυφά τα μυστικά. Γι’ αυτούς τους θεατές ας γράψω γιατί κι αυτοί έζησαν μια πληγή.

Κάποιοι νομίζουν ότι το ταλέντο μπορεί να κρύψει τον άνθρωπο, αν υπάρχει ταλέντο χωρίς ανθρωπιά (καλά άστο αυτό).

Μόνο που εντάξει, και η κακία έχει τα όριά της.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν πρέπει να τους δίνεται κανένα αξίωμα, καμία εξουσία, καμία δύναμη ποτέ. Δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Κάνουν εγκλήματα. Κι όσοι τους δίνουν τα αξιώματα, την εξουσία και την δύναμη ενώ γνωρίζουν κάνουν ακόμη μεγαλύτερα. Άραγε η εξουσία διαφθείρει τον άνθρωπο ή είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε την εξουσία ο φταίχτης, καλά άστο τώρα κι αυτό.

Για όσους σκέφτονται εξώδικα, μηνύσεις και αντεπιθέσεις και βία για να διατηρηθεί η σιωπή κρατώ την όχι ίσως και πιο κομψή μα ίσως ωραιότερη φράση και απάντηση που ειπώθηκε αυτόν τον καιρό «Kόψε τις απειλές βλάκα» ❤ ❤ Μια φράση που εγώ θα θυμάμαι. Ακολουθεί γλαφυρότητα με λίγη δόση ώχρας.

Ο ήλιος καταδύεται πίσω από τα σύννεφα και ο Παρθενώνας, ο μεγάλος, ο αληθινός, ο αυθεντικός μας κοιτά για λίγο πίσω από το χρυσάφι του ουρανού. Τα αυτοκίνητα τρέχουν στους δρόμους της πόλης, τα φώτα των μαγαζιών είναι ακόμη ανοιχτά, Ιπποκράτους, Τρικούπη, έξω στα πεζοδρόμια οι άνθρωποι βηματίζουν βιαστικά, στην Ακαδημίας αν κοιτάξεις για λίγο θα δεις ακόμη την Εθνική Λυρική Σκηνή, στην Αγίου Κωνσταντίνου οι έξι κολώνες καλούν τους περαστικούς και αυτό το βράδυ όπως εδώ και έναν αιώνα να τις αφουγκραστούν, έχουν να πουν πολλά. Για την ώρα λένε ακόμη για τα ανάλαφρα φορέματα και τα γοβάκια με τα λουράκια που έχουμε φορέσει περπατώντας στις αίθουσες με τα γυαλιστερά πλακάκια, τις βελούδινες πολυθρόνες και τις χρυσές οροφές, κρατώντας μικρά χαρτονάκια με καλλιγραφικά γράμματα λίγο πριν το θαύμα.

Καθώς πέφτει το σκοτάδι τα φώτα της πόλης ανάβουν πια παντού. Στον Φάρο του Ψυχικού, στην Γλυφάδα και αλλού στρώνονται τα μεγάλα τραπέζια. Κάποιοι που ψευτομάχονται τον καθωσπρεπισμό κατεβαίνουν την Κηφισίας ή την Μιχαλακοπούλου πάνω σε αστραφτερή μηχανή, στραφταλιζέ ενδυμασίες και σκοτεινές αμφιέσεις του μυστηρίου, ίσως και με ένα πλεχτό κασκόλ της κουλτούρας. Τα τραπεζάκια στήνονται και οι πόρτες ανοίγουν από την Καρύτση και την πλατεία Αγίας Ειρήνης μέχρι το Γκάζι και το Μεταξουργείο, φώτα παντού, κόσμος, κόσμος, κόσμος, η μουσική στο τέρμα, οι νέον διάκοσμοι είναι της μόδας, το ήξερες αυτό?, οι ουσίες,

Ο ήλιος αναδύεται σιγά σιγά και ονοματίζει τους κατ’ επίφαση εκλεκτούς όπως τους αρμόζει, έναν μικρό υπόκοσμο κάτω απ’ τον υπόκοσμο, και αυτό που μένει τελικά μέσα στο φως είναι η τέχνη, ή αλλιώς και γιατί όχι άλλωστε, το κείμενο:

«Κάποιος είπε — ή είναι γραμμένο

κάπου — δεν θυμάμαι πού,
ότι αν κατακτήσετε όλο τον κόσμο
όμως χάσετε τον Εαυτό σας, το μόνο που κερδίζετε είναι
ένα στεφάνι γύρω από το σπασμένο κρανίο σας
— ή λέξεις για το σκοπό αυτό. Αυτό το κείμενο
δεν είναι σε καμία περίπτωση μια ποιητική ανοησία. “ Ίψεν

Θαυμασμός για όσες και όσους άντεξαν την επόμενη ώρα, την επόμενη μέρα, την ζωή και για τους καλλιτέχνες που κάνουν όπως πάντα το χρέος τους απέναντι στο βάρος της στιγμής σε έναν κόσμο που ξυπνά. Γιατί το ξύπνημα από μόνο του χωρίς αυτούς δεν σημαίνει τίποτα.

Για την Μ.

υγ. Δεν είναι μόνο στο θέατρο. Είναι παντού. Και δεν είναι το μόνο. Απλά κάθε τι πονάει διαφορετικά, διαφορετικά για τον καθένα.

υγ2. υπάρχει και δεύτερη καλή φράση, Σκάστε πια. Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης έτσι μιλά τις δύσκολες ώρες.